Przez długi czas żyłem w poczuciu bezsilności, samotności i lęku przed kolejną
dobą. Czym było dla mnie życie? Czasem, który i tak upłynie? Czy pasmem wydarzeń
które i tak nie mają znaczenia? Akt buntu. Życie: puste, próżne, nieznośne.
„Ja”, którego się nie chce. Dlaczego jestem taki a nie inny? Dlaczego zależy mi
na samych niewłaściwych rzeczach a zupełnie obojętne są mi te właściwe. Wielki
smutek, który dopiero teraz zaczynam pojmować, ale czasami trzeba przegrać, żeby
w końcu wygrać, porzucić stare życie i próbować zbudować nowe. Chciałbym
odnaleźć to czego potrzebuję, empatia, ludzie, szczęście? Chcę aby mój dotyk 
sprawił, żeby to czego dotknę kwitło a nie umierało niczym zalane
trującą toksyną. Dlatego tutaj jestem. Dlatego moja motywacja jest 
tak silna.